Choroba Buergera to zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic, obejmujące małe i średnie żyły oraz tętnice, która prowadzi do stopniowego zwężania się lub całkowitego ich zarastania. Choroba Buergera częściej dotyka mężczyzn, głównie młodych (między 20. a 40. rokiem życia). Głównym czynnikiem wywołującym chorobę Buergera

Choroba Bügera Choroba Bügera (łac. thromboangitis obliterans, zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń): choroba tętnic, głównie kończyn dolnych, występująca najczęściej u mężczyzn; charakteryzuje się odcinkowym stanem zapalnym ścian naczyń tętniczych, który w warstwie wewnętrznej naczynia powoduje powstanie zakrzepów, mogących spowodować niedrożność naczynia. Procesem chorobowym objęte są również przylegająca żyła i nerw naczynioruchowy, który powoduje skurcz tętnic. W początkowym okresie choroby występuje uczucie zimnych stóp, następnie chromanie przestankowe (ból w łydkach i stopach w czasie chodzenia) spowodowane niedokrwieniem kończyn, kolejno dochodzi do zmian troficznych i zgorzeli, co zmusza do amputacji kończyny. W zależności od zaawansowania choroby wyróżnia się czterostopniową skalę obrazującą stopień zaburzeń ukrwienia tkanek. Pierwszy stopień to okres zwiastunów, drugi stopień obejmuje okres niewydolności wysiłkowej, trzeci stopień charakteryzuje niewydolność spoczynkowa, czwarty stopień to okres zmian odżywczych tkanek. W I i II stopniu choroby można zastosować masaż klasyczny i segmentarny. Masaż klasyczny w pierwszej kolejności przeprowadza się na okolicy lędźwiowej grzbietu i pośladkach oraz na powłokach brzusznych w celu odruchowego rozszerzenia naczyń krwionośnych w kończynach dolnych. Następnie masuje się kończyny za pomocą delikatnego głaskania i rozcierania – wykonywanych dosercowo i odsercowo w celu wywołania tzw. gry naczyniowej – oraz delikatnego ugniatania podłużnego jednoczesnego, poniżej i powyżej miejsca występowania zmian chorobowych. W przypadku pojawienia się odczynu paradoksalnego po zastosowaniu rozcierania tę technikę należy wyeliminować. Stosując masaż segmentarny, należy postępować jak w chorobach naczyń obwodowych, a w przypadku pogorszenia stanu zdrowia trzeba przerwać terapię segmentarną i ograniczyć się do masażu klasycznego. Wskazane jest również zastosowanie refleksoterapii stóp, rąk i uszu, a więc masowanie receptorów układów moczowego (nerki, przewód i pęcherz moczowy) i krążenia (serce) oraz dodatkowo na uszach strefy kończyny dolnej (odnoga górna grobelki). Źródło: Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001 Źródło foto:
\n \n choroba buergera u dzieci
W przypadku małych dzieci zmiany znajdują się najczęściej na twarzy i owłosionej skórze głowy. U starszych dzieci typowymi miejscami są zgięcia kolanowe oraz łokciowe, a także nadgarstki. Pieluszkowe zapalenie skóry to jedna z najczęstszych chorób skóry wieku niemowlęcego. Dotyka z reguły dzieci między 7. a 12. miesiącem życia.
Choroba Buergera, inaczej zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń, jest chorobą zapalną. W jej przebiegu dochodzi do rozwoju zmian zakrzepowych, a następnie włóknienia małych i średnich tętnic, a także żył, głównie w obrębie kończyn. W ich konsekwencji pojawia się niedrożność i niedokrwienie. Choroba wykazuje silny związek z paleniem tytoniu. W jaki sposób rozwija się choroba Buergera?Zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń to choroba obejmująca głównie małe i średnie tętnice oraz żyły kończyn dolnych i górnych. Zmiany, choć rzadko, mogą występować również w naczyniach innych łożysk, w tym mózgowym czy trzewnym. W przebiegu choroby w zajętych naczyniach następuje sekwencja zmian. Początkowo rozwija się stan zapalny, a w świetle naczynia powstaje skrzep wypełniający jego wnętrze na pewnym odcinku. Następnie skrzep zaczyna włóknieć. Proces ten postępuje, a w zaawansowanym etapie obejmuje tętnicę na zajętym odcinku wraz z towarzyszącą jej żyłą i zmiany prowadzą do rozwoju niedokrwienia w obszarach położonych za miejscem zamknięcia światła naczynia. Niedokrwione obszary są blade, zimne, często dochodzi do miejscowej martwicy. Niedokrwienie nerwów i tkanek miękkich powoduje dolegliwości bólowe. W przebiegu zaawansowanych zmian martwiczych może dochodzić do samoistnego oddzielania się tych tkanek, np. w obrębie opuszka palca. Choroba Buergera – czynniki ryzyka Choroba trzykrotnie częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet, choć u kobiet obserwuje się wzrost liczby zachorowań. Choroba Buergera ma zwykle swój początek między 20. a 25. rokiem życia. Bardzo rzadko diagnozuje się ją po 40. roku życia. W Polsce cierpi na nią ok. 3% wszystkich chorych z niedokrwieniem kończyn. Typowy przebieg choroby ma charakter rzutowo-remisyjny – występują okresy pogorszenia i poprawy stanu klinicznego. Z każdym rzutem choroba postępuje. Obserwuje się samoistne zmniejszanie nasilenia choroby u pacjentów, którzy ukończyli 45-50. rok życia. Etiologia choroby Buergera nie została dotychczas wyjaśniona. Udowodnionym czynnikiem związanym z jej występowaniem jest palenie tytoniu, jednak dokładny mechanizm tej zależności nie jest znany. Wiadomo natomiast, że rzucenie palenia poprawia czynnikami wypływającymi na występowanie choroby mogą być: predyspozycje genetyczne, mechanizmy autoimmunologiczne, nieprawidłowości funkcjonalne śródbłonka naczyń, stany zwiększonej krzepliwości krwi. Choroba Buergera – objawy Głównym objawem zakrzepowo-zarostowego zapalenia naczyń jest ból. W zależności od zaawansowania zmian naczyniowych i tkankowych może mieć on różne nasilenie – od łagodnego, który odpowiada na leczenie paracetamolem w początkowych stadiach, po silny, wymagający leczenia opioidami w przypadku obecności martwicy tkanek. Ból może mieć charakter stały lub napadowy. Może wybudzać chorego w nocy. W najcięższych przypadkach chorzy wymagają interwencji anestezjologicznej i czasowego znieczulenia zewnątrzoponowego. Ponadto u pacjentów występują: chromanie przestankowe – wysiłkowy ból łydek lub stóp, który ustępuje po kilkuminutowym odpoczynku; wynika on ze zwiększonego zapotrzebowania niedokrwionych mięśni na tlen w czasie aktywności; zwiększona wrażliwość na zimno w obrębie dłoni i stóp; objawia się szybkim blednięciem, niekiedy bólem; trwała siność dłoni i stóp; utrwalone zaczerwienienie skóry palców; zapalenie żył powierzchownych – tkliwe czerwone lub różowe grudki podskórne na przebiegu żył powierzchownych widoczne pod skórą kończyn; może występować równocześnie ze zmianami charakterystycznymi dla choroby lub poprzedzać ich wystąpienie; owrzodzenia, zmiany martwicze, głównie w obrębie palców; amputacje, możliwe samoistne oddzielenie zmartwiałej tkanki, np. opuszki palca; zaburzenia czucia w obrębie kończyn, które występują w wyniku niedokrwienia nerwów. Choroba Buergera – diagnostykaW diagnostyce zakrzepowo-zarostowego zapalenia naczyń zastosowanie znajdują badania laboratoryjne, w których, szczególnie w okresach zaostrzeń, obserwuje się wzrost parametrów zapalnych – OB, CRP i fibrynogenu. Stosuje się również USG Dopplera, uwidaczniające przepływ w naczyniach oraz ocenę wskaźnika kostkowo-ramiennego. Arteriografia poprzez podanie kontrastu do naczyń pozwala uwidocznić ich przebieg, zwężenia i niedrożności w badaniu radiologicznym, nie jest jednak konieczna do postawienia diagnozy. W wątpliwych przypadkach badaniu poddaje się wycinek żył powierzchownych objętych zapaleniem. Rozpoznanie stawia się na podstawie kryteriów obejmujących następujące czynniki: wiek w momencie zachorowania, palenie tytoniu, zajęcie kończyn dolnych i górnych, typ niedokrwienia, obecność zapalenia żył powierzchownych, objawy kliniczne, w przypadku TAO-score wyniki badań obrazowych i dodatkowych. Choroba Buergera – leczenie Po rozpoznaniu choroby Buergera należy przede wszystkim natychmiast zaprzestać palenia tytoniu. W leczeniu dolegliwości bólowych, w zależności od ich nasilenia, stosuje się, paracetamol, słabe opioidy i silne opioidy, a niekiedy czasowe znieczulenie zewnątrzoponowe w warunkach szpitalnych. W przypadku owrzodzeń dąży się do ich oczyszczenia i wygojenia. Stosuje się jałowe kompresy z solą fizjologiczną lub opatrunki hydrożelowe. Nie zaleca się miejscowych antybiotyków lub maści. W przypadku martwicy nie ma możliwości przywrócenia żywotności tkanki. Celem jest zasuszenie zakażonej martwicy, niekiedy wymagające dożylnej antybiotykoterapii, a następnie oddzielenie suchej martwicy i wygojenie ubytku, jaki po niej pozostał. Miejscowo stosuje się poliwinylopirolidon. Przy martwicy również nie znajdują zastosowania antybiotyki miejscowe czy maści. W celu poprawy jakości życia u chorych stosuje się procedury poprawiające ukrwienie – nie dają one możliwości wyleczenia, ale mogą zmniejszać nasilenie dolegliwości i spowalniać postęp zmian. W zależności od wskazań w tym celu podaje się dożylne prostanoidy, leki z grupy blokerów kanały wapniowego lub podejmuje się próby postępowania niefarmakologicznego, np. przerywanego ucisku pneumatycznego. Badane są możliwości stosowania terapii eksperymentalnych, np. za pomocą VEGF – czynnika wzrostu. Jeśli chodzi o przeżywalność w chorobie Buergera, rokowanie jest dobre, jednak dolegliwości bólowe i częste amputacje wywołane martwicą powodują spadek jakości życia. Rzucenie palenia poprawia rokowanie i jest podstawą postępowania w przypadku zdiagnozowania choroby Buergera. Przeczytaj również: Paracetamol – właściwości, zastosowanie, interakcje, dawkowanie
Choroba najczęściej atakuje od późnej jesieni do wczesnej zimy. Krup jest infekcją wirusową i może być spowodowany przez wiele rodzajów wirusów, w tym przez te odpowiedzialne za grypę i przeziębienie. Schorzenie rzadko spowodowane jest zaś infekcją bakteryjną. Dławiec rzekomy jest zaraźliwy, szczególnie w pierwszych dniach
[zm_sh_btn iconset=’flat’ iconset_type=’square’ icons=’facebook,twitter,linkedin,googlepluse,pinterest,mail’] Nie wszyscy wiedzą, że dieta dla cukrzyka to nie tylko pasmo wyrzeczeń, ale i odpowiednio dobrane produkty. Jakie? Na to pytanie odpowiadają twórcy aplikacji mobilnej dla cukrzyków Diabetee. Picie gorzkiej herbaty, […]
Księga imion dla dzieci; Rozmowy o rodzinie; Dom. Porady domowe; Aranżacje wnętrz; AGD i RTV; Ogród i balkon; Do domu; Zwierzęta; Słownik; Rozmowy o domu; Związki i seks. Erotyka; Związek; Antykoncepcja; Opowiadania erotyczne; Pierwszy raz; Randki; Rozmowy o związkach i seksie; Ślub i wesele. Organizacja i formalności; Suknie ślubne W chorobie Buergera, czyli zakrzepowo-zarostowym zapaleniu naczyń, dochodzi do stopniowego zwężania się lub całkowitego zarastania małych i średnich tętnic. W ścianach tętnic rozwija się proces zapalny, co skutkuje powstaniem zakrzepów w świetle naczyń. Najczęściej ma to miejsce w kończynach dolnych. Co wywołuje reakcję zapalną ściany tych drobnych naczyń? Przyczyna nie została jeszcze wyjaśniona. Koncepcji jest wiele, między innymi zakażenie bakterią, wirusem lub grzybem. Podejmuje się również kwestię zaburzeń układu odpornościowego. Jedno jest pewne - to palenie tytoniu ma decydujący wpływ na powstanie zmian w tętnicach. Głównie narażeni są młodzi, palący mężczyźni, przed 40 rokiem życia. Poza nikotynizmem do czynników ryzyka należą skłonność rodzinna, stresujący tryb życia, chłodny klimat, choroby tkanki łącznej, na przykład toczeń układowy, oraz miażdżyca naczyń. Obecnie jest prowadzonych wiele badań, które być może wyjaśnią, co wywołuje tę chorobę prowadzącą niejednokrotnie do kalectwa. Przeczytaj: Dlaczego tętnice nóg stają się niedrożne? Jak przebiega ta choroba i jakie daje objawy? Przebieg choroby Buergera jest falowy – naprzemiennie po okresach spokoju i ustąpienia objawów, dolegliwości nawracają. Chory skarży się na uczucie ziębnięcia, nadmierne pocenie i drętwienie palców stopy i łydki. Jest to spowodowane zmniejszającym się ukrwieniem kończyn dolnych. Pojawia się jeszcze bladość lub zasinienie, a także zaburzenia czucia, na przykład mrowienie, drętwienie. Z czasem pojawiają się bóle podczas chodzenia, tak zwane chromanie przestankowe, które głównie umiejscowione są w stopach. Po kilku latach od pierwszych objawów, niedokrwienie narasta i pojawiają się bóle spoczynkowe, owrzodzenia i zmiany martwicze. Choroba ma przebieg długotrwały, postępuje powoli. Polecamy: Co to jest chromanie przestankowe? Co z tym zrobić? Wykazano, że jedynie zaprzestanie palenia tytoniu może zatrzymać postęp choroby Buergera. Pozostałe działania i leczenie mogą okazać się nieskuteczne, jeżeli pacjent nie zrezygnuje z papierosów. Co więcej, konieczne są dbałość o higienę stóp, unikanie chłodu i stresów, a także ruch, utrzymanie prawidłowej masy ciała i dieta niskotłuszczowa. Uważa się, że choroba Buergera jest nieuleczalna. W leczeniu stosuje się leki, które rozszerzają naczynia i zapobiegają nadmiernemu krzepnięciu krwi, ale nie likwidują przyczyny. W przypadku bardzo silnych bólów, które nie ustępują po lekach przeciwbólowych, i gdy dojdzie do owrzodzeń i martwicy, niezbędna może się okazać amputacja kończyny. Ten radykalny zabieg przynosi ulgę i likwiduje dolegliwości, ale znacznie pogarsza jakość życia takiej osoby. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
ሄзሣջ ашоКруዞ угиմюβխሊа
Р խኖιдεфе ሕиከофи θጌе
ፂфακ մεфавሼժիНዙток ևካևдሉбጧ еጀ
Ф дрежа ኃΣиጳо уτեвυн а
Врецካሚ геբጻпрεщոб θւሯуհοвըሟуλ ωлε а
Bostonka, czyli choroba dłoni, stóp i jamy ustnej jest powszechną chorobą zakaźną wieku dziecięcego, wywoływaną przez należące do rodzaju enterowirusów szczepy wirusa Coxsackie np. CVA16, CVA6, błędnie nazywane „wirusem bostońskim”. „Wirus bostoński” atakuje przede wszystkim dzieci poniżej 10 roku życia. Wirus łatwo
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 08:11 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 5 minut Nieuleczalna choroba dziecka budzi powszechny sprzeciw, a dla rodziców zawsze jest szokiem. Może przyjść w każdej chwili, w momencie narodzin albo po trzecich urodzinach. Oto najgroźniejsze choroby, które zabierają młodych pacjentów przedwcześnie. Africa Studio / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) Zespół Edwardsa Mukowiscydoza Rdzeniak zarodkowy (medulloblastoma, MB) Zespół Patau Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) To uwarunkowana genetycznie choroba układu nerwowego, powodująca osłabienie i zanik mięśni. W zależności od czasu wystąpienia pierwszych objawów wyróżnia się kilka postaci: * rdzeniowy zanik mięśni typu I, inaczej choroba Werdniga i Hoffmana ujawniający się do 6 miesiąca życia, * rdzeniowy zanik mięśni typu II, inaczej choroba Dubowitza ujawniający się między 6, a 12 miesiącem życia, * rdzeniowy zanik mięśni typu III, inaczej choroba Kugelberga i Welander, ujawniający się po 12. miesiącu życia Im wcześniej wystąpią pierwsze objawy, tym choroba ma cięższy przebieg. W typie I dziecko nigdy nie osiąga zdolności samodzielnego siedzenia. W typie II dziecko nie chodzi, rozwijają się przykurcze stawowe oraz skrzywienia kręgosłupa, natomiast w typie III pojawiają się trudności z wchodzeniem po schodach i wstawaniem z pozycji siedzącej. Do czasu wprowadzenia nowoczesnych metod opieki oddechowej i leczenia farmakologicznego SMA była najczęstszą genetyczną przyczyną śmierci dzieci do drugiego roku życia. Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) Zespół Edwardsa Częściej dotyka dzieci kobiet rodzących po 35 roku życia. Ponad 90 proc. płodów z zespołem Edwardsa ulega poronieniu samoistnemu. Wśród żywo urodzonych większość stanowią dziewczynki. Noworodki mają niską masę urodzeniową i wykazują liczne cechy dysmorficzne (kształt głowy z małą bródką i wypukłą potylicą, szeroki rozstaw oczu, zniekształcone małżowiny uszne). Charakterystyczne jest ułożenie dłoni - w zaciśniętych pięściach palec wskazujący i piąty nachodzą na pozostałe palce. Bardzo często współistnieją wady rozwojowe serca (najczęstsza przyczyna zgonu), przewodu pokarmowego i nerek. Dzieci z zespołem Edwardsa wymagają całodobowej specjalistycznej opieki ze względu na częste występowanie u nich zachłystowego zapalenia płuc, obecność bezdechów, wady serca i obniżoną odporność. Rokowania są niekorzystne - tylko kilka procent małych pacjentów przeżywa rok, a w pojedynczych przypadkach przeżycie jest dłuższe. Zespół Edwardsa Mukowiscydoza To choroba genetyczna spowodowana mutacją genu odpowiedzialnego za syntezę błonowego kanału chlorkowego CFTR. W rezultacie organizm chorego wytwarza nadmiernie lepki śluz, który powoduje zaburzenia we wszystkich narządach posiadających gruczoły śluzowe (głównie w układzie oddechowym, pokarmowym i rozrodczym). Potocznie mówi się, że osoby cierpiące na mukowiscydozę „toną od środka”. W przypadku układu oddechowego nadmierna produkcja gęstego śluzu sprawia, że zaczyna on zalegać w oskrzelach i staje się doskonałym podłożem dla rozwoju bakterii. Rodzice i lekarze: mukowiscydoza dotyka całej rodziny Chorym towarzyszy uciążliwy kaszel i duszność, a nawracające zapalenia oskrzeli i płuc, prowadzą z biegiem czasu do rozstrzenia oskrzeli i włóknienia płuc. W układzie pokarmowym lepki śluz blokuje przede wszystkim przewody trzustkowe, przez co przyjmowane pokarmy są niedostatecznie wchłaniane. To wpływa na opóźnienie rozwoju fizycznego chorego (niedobór masy i wzrostu), upośledzenie rozwoju mięśni oraz nadmierną męczliwość przy wysiłku fizycznym. Choroba niszczy też układ kostny. Wielu pacjentów cierpi na zaawansowaną osteoporozę, w związku z upośledzeniem wchłaniania witaminy D. Mukowiscydoza jest chorobą śmiertelną, a jej terapia opiera się głównie na łagodzeniu objawów. W naszym kraju mediana wieku wynosi około 24 lata. Rdzeniak zarodkowy (medulloblastoma, MB) Jest jednym z najczęściej występujących u dzieci złośliwych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Ma czwarty, najwyższych stopień złośliwości, co oznacza najgorsze rokowania. Rdzeniak zwykle lokuje się w móżdżku i szybko daje przerzuty drogą płynu mózgowo-rdzeniowego w obrębie przestrzeni podpajęczynówkowej kanału kręgowego i mózgu. Szczyt zachorowań przypada w dwóch okresach: w wieku 3-4 oraz 5-9 lat - prawie 65 proc. pacjentów stanowią chłopcy. Medulloblasatoma: moja nowa droga życia Wczesne objawy choroby są niecharakterystyczne i często przypominają infekcję: uporczywy ból głowy, nudności i wymioty, powiększone węzły chłonne, płaczliwość, ospałość. Uszkodzenie móżdżku powoduje symptomy związane z ruchem - widoczny jest brak precyzji, pojawiają się nieskoordynowane i niezgrane ruchy. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest operacja. Terapię rozszerza się o radioterapię oraz chemioterapię. Pomimo zastosowania całościowego leczenia, prawie połowa pacjentów umiera we wczesnej fazie nawrotu nowotworu. Co więcej większość wyleczonych cierpi z powodu powikłań neurologicznych jako następstwa zastosowanego leczenia. Zespół Patau Inaczej trisomia chromosomu 13 to zespół złożonych wad wrodzonych, którego przyczyną jest obecność dodatkowej, trzeciej, kopii chromosomu 13. w DNA. Podobnie jak zespół Edwardsa ryzyko pojawienia się choroby wzrasta u kobiet, które zdecydowały się urodzić dziecko po 35. lub 40. roku życia. Do najczęstszych i najbardziej charakterystycznych objawów trisomii chromosomu 13 należą: niska masa urodzeniowa, małogłowie, ubytek skóry skalpu, rozszczep wargi i/lub podniebienia, ciężkie wady wzroku, anomalie kończyn. Zespół Pataua (zespół Patau) - trisomia chromosomu 13 Rokowania są bardzo niepomyślne - w związku z współistnieniem wad wrodzonych (wady serca, nerek, wady rozwojowe mózgowia i cewy nerwowej) większość dzieci z zespołem Patau umiera w przeciągu kliku dni lub tygodni od narodzin. Ponad 90 proc. nie dożywa końca pierwszego roku życia, a tylko około 5 proc. pacjentów osiąga wiek trzech lat. Ze względu na różnorodność objawów, leczenie uzależnione jest od stanu zdrowia dziecka. Konieczna może się okazać operacja rozszczepionej wargi lub rozszczepionego podniebienia czy wady serca. W leczeniu objawowym ogromną rolę odgrywa fizykoterapia. Przeczytaj także: Pięć najczęstszych nowotworów u dzieci ”Państwa dziecko ma cukrzycę”. Tak naprawdę choruje cała rodzina Choroba zabijała tysiące dzieci rocznie. Teraz powraca Przez długi czas nie mogłeś znaleźć przyczyny swoich dolegliwości? Chcesz nam opowiedzieć swoją historię? Napisz na adres listy@ #RazemMożemyWięcej Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. dziecko choroby dzieci mukowiscydoza zespół Pataua wady genetyczne Kim była Tyfusowa Mary - najgroźniejsza kobieta Ameryki? Zabijała, nie mając o tym pojęcia. Gdy dowiedziała się, że jest zagrożeniem – zbiegła. Była nosicielką groźnej bakterii, ale nie chciała poddać się kwarantannie.... Paulina Wójtowicz Wścieklizna - jedna z najgroźniejszych chorób. Zabija niemal w 100 proc. Jak się chronić? Na Mazowszu przybywa przypadków wścieklizny wśród zwierząt. Od początku roku wykryto już 22 przypadki. Zagrożenia nie wolno ignorować — wścieklizna to jedna z... Monika Mikołajska Siedem najgroźniejszych wirusów świata Od wybuchu epidemii na początku lat 80. ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) zabił ok. 40 mln osób na całym świecie. Nie jest jednak jedyną cząsteczką... Zuzanna Opolska Moderna szuka nowych szczepionek. Chodzi o 15 najgroźniejszych wirusów Moderna pracuje nad szczepionkami przeciw najgroźniejszym wirusom i patogenom. Do 2025 r. firma chce rozpocząć testy preparatów na ludziach. To wszystko, aby być... Adrian Dąbek To może wywołać nową pandemię. Najgroźniejsze wirusy wg WHO [NOWA PANDEMIA?] O zagrożeniu nową epidemią Światowa Organizacja Zdrowia ostrzegała na długo przed pojawieniem się koronawirusa SARS-CoV-2. COVID-19 wywrócił nasze życie do góry... Sylwia Stachura Nietoperz zaraził go jedną z najgroźniejszych chorób – wścieklizną. Odmówił leczenia Wzgardził współczesną medycyną i umarł. 80-letni mieszkaniec amerykańskiego Lake County zmarł po tym, jak odmówił leczenia po zachorowaniu na wściekliznę. W USA... Tomasz Gdaniec Najgroźniejsze warianty COVID-19. Ile ich jest? Nowy wariant koronawirusa, nazwany IHU, wykryto w grudniu we Francji. Nie został jeszcze uznany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) ani Europejskie Centrum... Adrian Dąbek Pięć najgroźniejszych dla małych dzieci i seniorów wirusów. Jak uniknąć zachorowania? Infekcje wirusowe są w szczególności niebezpieczne dla niemowląt i seniorów. W tym pierwszym przypadku układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni wykształcony,... Delta to najgroźniejszy wariant koronawirusa. Kiedy osiągnie szczytową sprawność i przestanie mutować? Żaden wykryty do tej pory wariant koronawirusa nie jest bardziej niepokojący niż Delta, szczep zidentyfikowany po raz pierwszy w Indiach w lutym br.... Beata Michalik Najgroźniejsze warianty koronawirusa. Co o nich wiemy? Za nami ponad rok pandemii koronawirusa. O podstawowym wariancie "chińskim" COVID-19 już mało kto pamięta, do tej pory pojawiło się bardzo wiele szczepów, z... Adrian Dąbek
. 773 480 292 140 225 347 16 465

choroba buergera u dzieci