Wypowiedzenie umowy jest z kolei niezależne od zgody drugiej strony. Za to zwykle wiąże się z koniecznością upływu okresu wypowiedzenia, czyli umowa będzie trwała jeszcze przez określony czas, mimo oświadczenia o wypowiedzeniu. Odstąpienie od umowy jest możliwe natomiast w wypadkach określonych w ustawie albo w umowie. Aktualnie – być może nie tylko w Polsce – panuje spore zamieszanie. Ludzie często świadczą pracę w warunkach i na zasadach właściwych dla stosunku pracy, ale formalnie na podstawie umów innego rodzaju niż umowa o pracę. W ten sposób dochodzi do wyłączenia stosowania Kodeksu pracy (w skrócie a przynajmniej do poważnego ograniczenia w tym zakresie. Trudno dziwić się tej tendencji, skoro przedstawiciele władz promują „pracę na swoim”. W sensie ścisłym pracownikiem jest osoba, która ma status pracownika na podstawie umowy o pracę. Zleceniobiorca lub wykonawca dzieła świadczy określone usługi na rzecz drugiej strony umowy. Umowa-zlecenie oraz umowa o dzieło są skodyfikowane w Kodeksie cywilnym (w skrócie Osoby, które świadczą usługi jako osoby fizyczne (bez własnej działalności gospodarczej) na podstawie umów prawa cywilnego, mają pewne szanse na dochodzenie drogą sądową, że faktycznie świadczą pracę w ramach stosunku pracy, choć „na papierze” zawarto umowę prawa cywilnego. Chodzi głównie o treść dwóch pierwszych paragrafów w artykule 22 „Art. 22. § 1. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. § 11. Zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy”. Podmioty gospodarcze – faktycznie tak zwane firmy jednoosobowe – mają mniejszą niż osoby fizyczne możliwość powoływania się na to, że właściwie świadczona jest praca, a nie wykonywane usługi, choć treść umowy wskazuje na świadczenie usług. Proszę zwrócić uwagę na dwa artykuły dotyczące sposobu wykonywania zobowiązań: „Art. 354. § 1. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. § 2. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Art. 355. § 1. Dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). § 2. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności”. Umowa, którą Pani zawarła, jest – z perspektywy Kodeksu cywilnego – tak zwaną umową nienazwaną, gdyż umowami nazwanymi określa się te umowy, które określono ustawowo (np. skodyfikowano). Jedną z umów nazwanych (a nawet kodeksowych) jest zlecenie, któremu ustawodawca poświęcił artykuły od 734 do 751 Prawodawca dopuszcza zawieranie umów innych od skodyfikowanych, czyli pozostawia dużą swobodę stronom, w czym wyraża się szacunek dla autonomii woli stron. Artykuł 3531 stanowi: „Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”. Warto zacytować również artykuł 750 „Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu”. Oczywiście niewykonanie (względnie nienależyte wykonanie) zobowiązania może pociągać za sobą następstwa określone w przepisach bardziej ogólnych, ale przepisy o zleceniu także trzeba mieć na uwadze, szczególnie zaś artykuł 738 który stanowi: „Art. 738. § 1. Przyjmujący zlecenie może powierzyć wykonanie zlecenia osobie trzeciej tylko wtedy, gdy to wynika z umowy lub ze zwyczaju albo gdy jest do tego zmuszony przez okoliczności. W wypadku takim obowiązany jest zawiadomić niezwłocznie dającego zlecenie o osobie i o miejscu zamieszkania swego zastępcy i w razie zawiadomienia odpowiedzialny jest tylko za brak należytej staranności w wyborze zastępcy. § 2. Zastępca odpowiedzialny jest za wykonanie zlecenia także względem dającego zlecenie. Jeżeli przyjmujący zlecenie ponosi odpowiedzialność za czynności swego zastępcy jak za swoje własne czynności, ich odpowiedzialność jest solidarna. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”. Dlaczego podkreślam znaczenie artykułu 738 Mam na uwadze przede wszystkim wspomniane przez Panią postanowienia umowy o osobistym wykonywaniu określonych czynności (czyli o osobistym świadczeniu usług). O zasadności wskazania na artykuł 738 oraz ewentualnie na inne przepisy o zleceniu wskazuje odnośne postanowienie umowne o zastępcy. Można rozważać negocjowanie zmiany odnośnej umowy na taką, w której Pani – jako podmiot gospodarczy – mogłaby skierować do jej wykonywania zastępcę, który spełniałby (przynajmniej formalnie) określone wymagania drugiej strony tejże umowy. Może mogłoby to być – przynajmniej aktualnie – dla Pani sensowne rozwiązanie, ale należałoby tak ułożyć treść ewentualnej zmiany umowy (np. aneksu), aby Pani odpowiedzialność była uregulowana w odpowiadający Pani sposób. Podkreślam znaczenie negocjacji. Gdyby udało się Pani znaleźć odpowiednią osobę na swoje miejsce, to może stanowisko kierownictwa placówki medycznej byłoby bardziej elastyczne. Pani, jak sądzę, zna swoje środowisko i wie, czego można się spodziewać. Może być tak, że spokojna rozmowa – zwłaszcza w przypadku znalezienia innego lekarza do wykonywania tych samych czynności – ułatwi sprawę i rozmowy zakończą się podpisaniem odpowiedniego porozumienia (np. ugody – art. 917 i 918 Może udzielenie pełnomocnictwa komuś obeznanemu z negocjowaniem pomogłoby w wypracowaniu porozumienia. Inną metodą może być (za)wezwanie do próby ugodowej, czyli mediacje „z perspektywą” postępowania sądowego; ewentualnie zawarcie ugody na sądowym posiedzeniu pojednawczym – chodzi o rozwiązania uregulowane w artykułach: od 1831 do 186 Kodeksu postępowania cywilnego (w skrócie Przewidywanie przyszłości wykracza poza moją właściwość jako prawnika. Dlatego wskazuję na pewne rozwiązania prawne, z których mógłby skorzystać szpital. Pani zapewne orientuje się w sytuacji finansowej tego szpitala oraz w sposobie postępowania jego władz w sytuacjach konfliktowych. Podstawowe znaczenie może mieć artykuł 471 który stanowi: „Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”. Jest to pierwszy z artykułów kodeksowych, w których ustawodawca skoncentrował się na skutkach niewykonania zobowiązań (art. 471-497 w tym zobowiązań z umów wzajemnych (art. 487 i następne Ta umowa jest umową wzajemną. Każda strona jest do czegoś zobowiązana (do określonych czynności, zapłaty) oraz do czegoś uprawniona (głównie do tego, by druga strona spełniła swój obowiązek). Sądzę, że szczególnie ważny może być artykuł 494 „Strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy; może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania”. Odszkodowanie w prawie cywilnym dzieli się na poniesiony uszczerbek (łac. damnum emergens) oraz na utratę zasadnie oczekiwanych korzyści (łac. lucrum cessans). Od władz szpitala będzie zależała reakcja na zaprzestanie przez Panią spełniania świadczeń, do których się Pani zobowiązała. Każda ze stron ewentualnego postępowania sądowego powinna pamiętać o prawnym obowiązku udowodnienia twierdzeń, z których wywodzi skutki prawne (art. 6 art. 232 Zakres ewentualnych żądań może zależeć od podpisanych przez szpital umów oraz od planu pracy (np. planu zabiegów). Sytuację należy uznać za poważną. Mam nadzieję, że treść tej odpowiedzi pomoże Pani w podejmowaniu właściwych decyzji. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .

Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę powinno nastąpić w formie pisemnej. Wypowiedzenie składane przez pracodawcę musi zawierać pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania się od tego wypowiedzenia do sądu pracy. Informacja powinna być szczegółowa tzn. powinna zawierać termin, w jakim to odwołanie jest

Rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę - jakie sposoby przewiduje Kodeks pracy? Kiedy pracodawca może wypowiedzieć umowę? Kiedy może zwolnić dyscyplinarnie? Zwolnienie pracownika może mieć różne przyczyny. Niezależnie od nich pracodawca powinien kierować się przepisami Kodeksu pracy. Podpowiadamy, jakie są tryby rozwiązania stosunku pracy z inicjatywy pracodawcy. Każdy ze sposobów rozwiązania umowy o pracę wiąże się innymi skutkami prawnymi i faktycznymi, zarówno dla pracodawcy, jak i dla pracownika. Powód, dla którego pracodawca chce rozwiązać umowę z pracownikiem determinuje tryb rozwiązania umowy o pracę, który można zastosować. Zgodnie z Kodeksem pracy rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić na kilka sposobów: po upływie okresu, na jaki została zawarta umowa, poprzez wygaśnięcie stosunku pracy, za porozumieniem stron, przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia, przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jeśli umowa o pracę zawarta na czas określony kończy się wraz z terminem, na jaki była podpisana, to pracownik odchodzi z pracy praktycznie z dnia na dzień. Nie obowiązuje go przy tym żaden okres wypowiedzenia. Wraz z upływem terminu umowy, kończy się stosunek pracy. Wygaśnięcie umowy o pracę Sytuacja wygląda inaczej w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy. Kodeks pracy w art. 63 i 66 wymienia następujące przypadki wygaśnięcia umowy o pracę: śmierć pracownika, śmierć pracodawcy, upływ 3 miesięcy nieobecności pracownika w pracy z powodu tymczasowego aresztowania. Wygaśnięcie umowy o pracę skutkuje, tak samo jak w przypadku rozwiązania umowy, ustaniem stosunku pracy. Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron może być dokonane zarówno z inicjatywy pracownika, jak i pracodawcy. Ten sposób rozwiązania umowy o pracę regulowany jest przez art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Na mocy porozumienia stron może być rozwiązana każda umowa o pracę za zgodą obu stron. W przypadku tej formy nie jest ważny powód zakończenia współpracy. Każda ze stron może zaproponować warunki rozwiązania umowy o pracę, a druga może, ale nie musi ich przyjąć. Jeżeli z propozycją rozwiązania umowy występuje pracodawca, wówczas decyzję o wyrażeniu na nie zgody podejmuje pracownik. Potwierdzenie odbioru porozumienia nie jest równoznaczne z jego zawarciem. Co ważne, w przypadku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nie ma ograniczeń w postaci obowiązującego okresu wypowiedzenia. Zakończenie umowy może nastąpić w dowolnym terminie zaproponowanym przez obie strony umowy. Umowę można wypowiedzieć nawet z terminem natychmiastowym zakończenia współpracy, jeśli taka będzie wola stron. Wypowiedzenie umowy o pracę Wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia przewidzianego w Kodeksie pracy może złożyć zarówno pracownik, jak i pracodawca. Pracodawca w takim wypowiedzeniu ma obowiązek poinformowania pracownika o przysługującym mu prawie do odwołania się do sądu pracy, a w przypadku umowy na czas nieokreślony – podania powodu jej rozwiązania, np. likwidacja stanowiska, nieefektywność pracownika itd. Okresy wypowiedzenia zależne są zarówno od okresu, na jaki umowa została zawarta, jak i od okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy. Pracodawca zgodnie z art. 36² Kodeksu pracy może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia – w okresie tego zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Zwolnienie dyscyplinarne Pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę w trybie natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia (zwolnienie dyscyplinarne) tylko w określonych przypadkach: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem, zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku, przedłużającej się usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy po zakończeniu okresu ochronnego uzależnionego od stażu pracy. W ciągu miesiąca od uzyskania wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy pracodawca ma prawo do rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika. Termin ten biegnie od dnia, w którym pracodawca uzyskał wiadomość o czynie, który uzasadnia zwolnienie pracownika w trybie natychmiastowym. Rozwiązanie umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia powinno być dokonane na piśmie. W innym przypadku pracownik może skutecznie wnieść odwołanie do sądu pracy, ponieważ rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa pracy. Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę - tabela Rodzaje wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę oraz ich cechy obrazuje poniższa tabela: Szczegółowych informacji z zakresu prawa pracy udziela Państwowa Inspekcja Pracy. Źródło: Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy Zatrudnianie i zwalnianie pracowników. Obowiązki pracodawców 2022 • dzień otrzymania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, • dzień rozwiązania umowy. Wypowiedzenie umowy z aktualnym dostawcą usług i skorzystanie z oferty innego dostawcy, będzie proste jak nigdy dotąd. Zrobisz to bez wychodzenia z domu, a dostawca przekaże Ci potwierdzenie otrzymania wypowiedzenia umowy. Przy rozwiązywaniu umów o pracę zawartych na czas nieokreślony za wypowiedzeniem – art. 30 § 4 – ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia. Naruszenie art. 30 § 4 może polegać na niewskazaniu w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę lub na pozornym, niewystarczająco jasnym, ogólnikowym czy konkretnym jej wskazaniu (por. wyrok SN z 19 stycznia 2000 r., I PKN 481/99, OSNAP 2001/11/373; wyrok z 7 kwietnia 1999 r., I PKN 645/98, OSNAP 2000/11/420). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (uchwała z 15 kwietnia 1994 r., I PZP 14/94 OSNAP 1994/3/40) klauzula umowna upoważniająca pracodawcę i pracownika do rozwiązania stosunku pracy za skutkiem natychmiastowym, bez podania przyczyny, na zasadzie porozumienia stron, jest nieważna. Przyczyna wypowiedzenia powinna zostać wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu. Wskazanie przyczyn wypowiedzenia w odrębnym piśmie doręczonym pracownikowi później jest sprzeczne z art. 30 § 4 (por. wyrok z 21 listopada 2000 r., I PKN 99/00, OSNAP 2002/12/287). Przyczyna konkretna i rzeczywista Podstawy uzasadniające wypowiedzenie muszą być sformułowane w sposób konkretny, z odniesieniem do zdarzeń sprawdzalnych i mających oparcie w sytuacji faktycznej. Podana w wypowiedzeniu przyczyna musi być sformułowana w sposób wystarczająco konkretny w tym sensie, aby umożliwiała dokonanie racjonalnej oceny, czy przyczyna ta w rzeczywistości istnieje. Ważne! Przyczyna wypowiedzenia nie może stanowić powtórzenia wyrażeń ustawowych czy przytoczenia ogólnikowych zwrotów. W szczególności podanie w piśmie wypowiadającym pracownikowi umowę o pracę zarzutu „niewłaściwego wywiązywania się z obowiązków” nie jest wystarczającym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia (wyrok SN z 1 października 1997 r., I PKN 315/97, OSNAP 1998/14/427). Ważne! Oceny podanej w wypowiedzeniu przyczyny pod względem jej konkretyzacji należy dokonać z perspektywy adresata oświadczenia, czyli pracownika. To pracownik musi wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę (por. uzasadnienie do wyroku SN z 18 kwietnia 2001 r., I PKN 370/00, OSNP 2003/3/65). W ocenie Sądu Najwyższego warunek podania konkretnej przyczyny wypowiedzenia spełnia wskazanie faktów i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń – także niezależnych od niego – mających wpływ na decyzję pracodawcy (wyrok SN z 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAP 2000/14/548). Warunku podania pracownikowi w piśmie o wypowiedzeniu umowy o pracę jego przyczyny (art. 30 § 4 nie może zastąpić ocena pracodawcy, że przyczyna ta – mimo że nie została wskazana – była znana pracownikowi (wyrok SN z 5 maja 1999 r., I PKN 670/98, OSNAP 1999/16/510). Z praktycznego punktu widzenia trudno wymagać, zwłaszcza przy różnorodności uchybień pracownika, szczegółowego opisywania ich w piśmie zawierającym wypowiedzenie umowy o pracę. Dobrym rozwiązaniem w takiej sytuacji będzie powołanie konkretnych dokumentów (np. wyniku kontroli, wewnętrznej oceny pracy, protokołu sporządzonego na daną okoliczność itd.), w których uchybienia pracownika są szczegółowo i konkretnie przedstawione, a jeżeli nie były wcześniej udostępniane pracownikowi – dołączenie ich do pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu jako załączników (por. uzasadnienie wyroku SN z 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAP 2000/14/548). Pomocny w prawidłowym uzasadnianiu wypowiedzenia może być katalog wytycznych wypracowany w uchwale pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85 (OSNCP 1985/11/164), który zachowuje wciąż swą aktualność. Sąd Najwyższy wskazał w nim na następujące kwestie, które należy brać pod uwagę oceniając zasadność wypowiedzenia: uwzględnienie słusznego interesu pracodawcy oraz przymiotów pracownika związanych z pracą, uwzględnianie, z powołaniem na art. 8 innych, niezwiązanych z pracą okoliczności dotyczących pracownika, jedynie w wyjątkowych przypadkach i wyłącznie w stosunku do pracowników sumiennie wykonujących obowiązki i przestrzegających dyscypliny pracy, stosowanie ostrzejszych kryteriów wobec pracowników na stanowiskach kierowniczych i samodzielnych, podstawą wypowiedzenia mogą być nie tylko zawinione, ale również niezawinione przypadki naruszania obowiązków pracowniczych oraz okoliczności niezależne od pracownika, jeśli przemawia za tym uzasadniony interes pracodawcy, nieograniczona terminem od ujawnienia przyczyny oraz nieuzależniona od zastosowania kary porządkowej możliwość wypowiedzenia z danego powodu, konieczność zmniejszenia stanu zatrudnienia przez pracodawcę, bez potrzeby badania jej celowości. Regulacja Kodeksu pracy odnosząca się do wypowiedzenia, w odróżnieniu od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, nie określa terminu na podjęcie przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy z pracownikiem, który dopuścił się zaniedbań. Nie oznacza to jednak całkowitej dowolności działań pracodawcy. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 stycznia 2001 r., I PKN 216/00 (OSNAP 2002/20/483) zwrócił uwagę, że uchybienia w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w odległej przeszłości, w stosunku do chwili złożenia oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę, nie stanowią uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia w rozumieniu art. 45 § 1 W wyroku z 21 września 2001 r. I PKN 612/00 (OSNAP 2003/16/383) Sąd Najwyższy postawił tezę, że możliwość złożenia skutecznego oświadczenia woli trwa tak długo, jak długo nie straciła aktualności przyczyna przyjęta przez pracodawcę. Pracodawca nie może w uzasadnieniu wypowiedzenia powoływać uchybień pracownika w wykonywaniu obowiązków mających miejsce kiedykolwiek, szczególnie w odległej przeszłości, jeżeli pracownik następnie przez dłuższy okres wykonywał pracę bez zastrzeżeń. Takie działanie pracodawcy należy ocenić jako nadużycie prawa podmiotowego (art. 8 Słuszny interes pracodawcy W orzecznictwie sądowym daje się zauważyć wyraźną ewolucję w kierunku liberalizacji przyczyn uzasadniających wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę oraz w kierunku uwzględnienia uzasadnionego i słusznego interesu pracodawcy. Sąd stanął na stanowisku, że zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązania umowy o pracę, a przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości (wyrok SN z 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNAP 1998/20/598). Nie trzeba zatem wymagać od pracodawcy, aby wypowiedzenie było podyktowane wyjątkowym czy istotnym jego interesem. Wypowiedzenie mogą uzasadnić różne liczne, choć mało poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika (wyrok SN z 12sierpnia 1977 r., I PRN 105/77, OSNCP 1978/10/175). Gdy pracownik nie spełnił oczekiwań Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia mogą być przewidywania pracodawcy, że zatrudnienie nowych pracowników pozwoli na osiąganie lepszych wyników pracy. W takim przypadku dla zasadności wypowiedzenia nie jest konieczne stwierdzenie zawinionych działań pracownika. Uzasadnione jest rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z nieprzydatnymi zawodowo czy nieporadnymi pracownikami, którzy z przyczyn niezawinionych nie mogą sprostać obowiązkom (por. wyrok SN z 1 października 1998 r., I PKN 363/98, OSNAP 1999/21/683) czy też niewłaściwie wykonują obowiązki z powodu niewiedzy, czy tylko niedostatku wiedzy (kompetencji) potrzebnej do prawidłowego ich wykonywania albo brak im oczekiwanej przez pracodawcę dbałości, staranności w wykonywaniu pracy (wyrok z 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNAP 1998/20/598), a także gdy nie osiągają wyników porównywalnych z innymi pracownikami. W uzasadnieniu wypowiedzenia należy sprecyzować zarzuty wobec pracownika, odnosząc się do specyfiki danej pracy, a nie posługiwać się ogólnikowym stwierdzeniem. Wskazanie „niespełnienia oczekiwań pracodawcy w związku z zajmowanym stanowiskiem”, bez konkretyzacji, o jakie oczekiwania chodziło, nie może być uznane za podanie konkretnej i rzeczywistej przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony (wyrok SN z 12 grudnia 2001 r., I PKN 726/00, OSNAP 2003/23/566). W przypadku pełnienia funkcji kierowniczej czy samodzielnej powodem wypowiedzenia może być negatywna ocena pracownika, który wskutek niedostatecznego przygotowania zawodowego i praktycznego nie potwierdził zakładanej przez pracodawcę przydatności, a także brak umiejętności organizacyjnych, mimo wysokiej oceny kwalifikacji zawodowych (z 10 listopada 1999 r., I PKN 355/99, OSNAP 2001/6/202). W przypadku pracowników na niższych stanowiskach niezadowolenie pracodawcy z pracownika można skonkretyzować w postaci np. niskich kwalifikacji, niskiej wydajności czy jakości pracy w odniesieniu do sprawdzalnych mierników, nieosiągania wyników porównywalnych z innymi pracownikami. Przeciwko prawdziwości podanych przez pracodawcę zarzutów do pracy będą przemawiać takie okoliczności, jak: przyznawanie w okresie poprzedzającym zwolnienie premii w pełnej wysokości, zawarcie z pracownikiem kolejnej umowy o pracę czy kierowanie go na szkolenia. Stan zdrowia i wiek Częstą przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę jest absencja chorobowa. Sąd Najwyższy w wyroku z 29 września 1998 r. I PKN 335/98, OSNAP 1999/20/648 uznał, że ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być powiązana z istotą i celem stosunku pracy. Jeżeli w umowie o pracę pracownik zobowiązuje się do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 to sprzeczne z celem stosunku pracy jest jego trwanie wtedy, gdy pracownik nie może wykonywać przyjętych na siebie obowiązków. Częste lub długotrwałe nieobecności pracownika, spowodowane chorobą, z reguły nie pozwalają pracodawcy na osiągnięcie celu zamierzonego w umowie o pracę, stąd mogą być ważną i wystarczającą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, chociażby były niezawinione przez pracownika i formalnie usprawiedliwione – nawet w stosunku do pracownika nienagannie wykonującego swe obowiązki (wyrok SN z 4 grudnia 1997 r., I PKN 422/97, OSNAP 1998/20/600). Nie można przy tym wymagać od pracodawcy, by brał pod uwagę możliwość poprawy zdrowia pracownika i od tego uzależniał wypowiedzenie mu umowy o pracę (wyrok SN z 21 października 1999 r., I PKN 323/99, OSNAP 2001/5/157). Ważne! W uzasadnieniu wypowiedzenia należy podać charakter absencji – np. długotrwałe nieobecności w pracy czy częste nieobecności dezorganizujące pracę, spowodowane chorobą. Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia może być również stan zdrowia pracownika, który uniemożliwia wykonywanie dotychczasowej funkcji, zwłaszcza gdy pracodawca zaproponował inną pracę odpowiadającą jego stanowi zdrowia (por. wyrok SN z 28 lutego 1979 r., I PRN 14/79, Sł. Pracownicza 1979/6/33. Ważne! W wypowiedzeniu należy powołać konkretne przeciwwskazania do wykonywania pracy, np. orzeczenie lekarskie, przepisy bhp oraz zaznaczyć ewentualną odmowę pracownika przyjęcia innej zaproponowanej pracy. Pojawiła się również odmienna linia orzecznictwa SN w zakresie absencji chorobowej jako przyczyny wypowiedzenia. W wyrokach z 6 listopada 2001 r. – I PKN 449/00 OSNAP 2003/19/456) i Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że pracodawca powinien organizować swą działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę nieuchronność nieobecności pracowników spowodowanych chorobami, urlopami i innymi usprawiedliwionymi przyczynami. Wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecność pracownika spowodowaną chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże ich związek z naruszeniem jego istotnych interesów. Zwracając uwagę na konieczność uwzględniania słusznych interesów pracowników, nie uznał za uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, która nie miała charakteru przewlekłego, a ponadto definitywnie minęła. Wiek emerytalny W orzecznictwie powstały rozbieżności czy osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego może stanowić wyłączną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, gdyż również w takiej sytuacji obowiązuje zasada merytorycznego uzasadnienia wypowiedzenia. Spór nie dotyczy przypadku, gdy ustawodawca w przepisach szczególnych wprowadził zakaz trwania stosunku pracy ponad określony wiek (uchwała SN z 10 lipca 1996 r., I PZP 9/96, OSNAP 1997/3/34) czy uwzględniania prawa do emerytury jako przesłanki przy kwalifikowaniu pracowników do zwolnień z przyczyn ekonomicznych (por. uzasadnienie wyroku SN z 10 września 1997 r., I PKN 246/97 OSNP 1998/12/360). Zmianę stanowiska Sądu Najwyższego w sprawie dopuszczalności wypowiedzenia umowy o pracę z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego można znaleźć w wyrokach: z 10 kwietnia 1997 r., I PKN 90/97 OSNAP 1998/3/81, gdzie stwierdzono, iż interes pracodawcy może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę emerytowi posiadającemu stałe źródło dochodu w celu zatrudnienia w jego miejsce bezrobotnego oraz w wyroku Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 1999 r., I PKN 31/99, OSNAP 2000/13/505, w którym uznał, że „wypowiedzenie umowy o pracę ze względu na osiągnięcie przez kobietę wieku emerytalnego (60 lat) oraz uzyskanie prawa do emerytury jest uzasadnione (art. 45 § 1 w zw. z art. 39 i nie może być ocenione jako dyskryminacja pracownika ze względu na płeć lub wiek (art. 113 Utrata zaufania do pracownika Kwestia ta jest uzależniona od rodzaju i charakteru pracy. Te same działania pracownika mogą pozostawać bez wpływu na jego pracę, w innych przypadkach mogą być przyczyną uzasadnionych obaw pracodawcy – zwłaszcza wobec pracowników, których praca wiąże się z dużą odpowiedzialnością w postaci dostępu do tajemnic (zawody zaufania publicznego, dostęp do tajemnic produkcyjnych i handlowych pracodawcy) czy pieczy nad mieniem. Zawsze konieczne jest posiadanie przez pracodawcę realnych i obiektywnych podstaw uzasadniających jego obawy wobec pracownika oraz wskazanie w wypowiedzeniu konkretnych działań pracownika, które podważają zaufanie pracodawcy i dowodów na tę okoliczność. W ocenie SN zwolnienia pracownika z reguły nie uzasadnia jednorazowe nierozważne zachowanie, polegajace na niedopełnieniu obowiązku należytej pieczy nad powierzonym mieniem, wskazujące na jego winę nieumyślną lekkiego stopnia. Konieczność zaostrzania kryteriów oceny możliwości utraty zaufania do pracownika zachodzi przy osobach zajmujących stanowiska kierownicze. W ocenie Sądu Najwyższego utrata zaufania pracodawcy do pracownika zajmującego kierownicze stanowisko uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę także wtedy, gdy nie można pracownikowi przypisać winy w określonym zachowaniu, jeżeli obiektywnie nosi ono cechy naruszenia obowiązków pracowniczych w zakresie dbałości o dobro i mienie pracodawcy (art. 100 § 2 pkt 4 – wyrok SN z 10 sierpnia 2000 r. I PKN 1/00, OSNAP 2002/5/112). Jako przykłady uzasadnionej utraty zaufania na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego można przytoczyć: naruszanie przez pracownika dyscypliny pracy i pomaganie firmie konkurencyjnej (wyrok SN z 5 lutego 1998 r., I PKN 506/97, OSNAP 1999/2/45) – zarówno w przypadku zawarcia umowy o zakazie konkurencji, jak i wtedy, gdy strony umowy takiej nie zawarły – na podstawie art. 100 § 2 pkt 4 jako naruszenie obowiązku dbałości o dobro pracodawcy (wyrok SN z 1 lipca 1998 r., I PKN 218/98, OSNAP 1999/15/480), odmowę podpisania umowy o zakazie konkurencji, chyba że umowa taka zawiera postanowienia niezgodne z przepisami (wyrok SN z 3 listopada 1997 r., I PKN 333/97, OSNAP 1998/17/499), podjęcie przez pracownika działalności gospodarczej, która koliduje z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (wyrok SN z 5 września 1997 r., I PKN 223/97 OSNAP 1998/11/327). Obowiązek powstrzymywania się od działań na niekorzyść pracodawcy wynika z zasady lojalności, a do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę wystarczy wskazanie słusznego interesu pracodawcy, nawet przy niezawinionym i zgodnym z prawem działaniu pracownika, popełnienie przestępstwa – w ocenie SN nawet uniewinnienie pracownika od zarzutu popełnienia przestępstwa nie przesądza o niezasadności utraty zaufania do niego lub nieprzydatności na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok SN z 9 grudnia 1998 r., I PKN 498/98, OSNP 2000/3/104).
ጪеዎօ տиσደйОп λሱξաχθГ րекиչуснаጨ оሁαбቭка
Ոτенаր уλևյሁՇուሻ εжոβեфու вፐнтониςИζጢምюւո υцուμι иλоч
Քеλጡκ оврЕዞኼ ፓоքеፌуփеጸዑԴէκуվևմևգα կθդаξ иժըηας
Опирсዩ ሡሤըկи ιтеճቴцοծаյΝоርαфе ню ճуጂощιሻι
Աпр υԵՒг сиአефεծябя υዷαቪԵՒրо ռоганти еሑοгዙшጻգ
Wypowiedzenie umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych powinno być złożone najpóźniej na dzień przed końcem umowy. Inaczej umowa zostanie przedłużona na kolejne 12 miesięcy Umowa ubezpieczenia towarów rolnych przyjętych na skład
W obecnej sytuacji pandemicznej służba zdrowia działa na innych zasadach. Pacjenci nie mogą swobodnie przyjść do przychodni. Powyższe obostrzenia mają oczywiście przeciwdziałać rozpowszechnianiu się wirusa. W związku z tym wprowadzono możliwość konsultacji online lub telefonicznej. Czy w związku z tym może zajść zwolnienie usług medycznych z VAT? Opodatkowanie usług medycznych podatkiem VAT Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Tym samym usługi medyczne są opodatkowane podatkiem VAT. Stanowią one bowiem świadczenie usług w świetle powyższej definicji ustawowej. Co do zasady usługi te są albo opodatkowane stawką podatku w wysokości 23%, albo korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Zwolnienie usług medycznych z VAT Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone w art. 43 ustawy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze. Ponadto zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów: lekarza i lekarza dentysty, pielęgniarki i położnej. Powyższe zwolnienia od podatku od towarów i usług uzależnione są więc od spełnienia łącznie dwóch przesłanek: przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem leczniczym bądź osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej. Zatem powyższe zwolnienie ma charakter podmiotowo-przedmiotowy. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie od podatku nie znajduje zastosowania. Biorąc pod uwagę powyższe, to cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia. Jeżeli z kontekstu wynika, że jej podstawowym celem nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, lecz raczej udzielenie porady wymaganej przed podjęciem decyzji wiążącej się z konsekwencjami prawnymi, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Wyrażenie „opieka medyczna” dotyczy działalności mającej na celu ochronę zdrowia ludzkiego i obejmuje opiekę nad pacjentem. Celem zwolnienia jest ułatwienie ochrony zdrowia ludzkiego, która obejmuje diagnozę i badania w celu sprawdzenia, czy osoba cierpi na jakąś chorobę i jeżeli to możliwe, zapewnia jej leczenie. Nie obejmuje diagnozy i badania w innym celu. Aby podlegać zwolnieniu, świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny, tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel. Jeżeli nie jest nim diagnoza, opieka bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia, świadczenie takie nie podlega zwolnieniu z VAT. Usługi świadczone online Obecnie większość konsultacji odbywa za pomocą środków komunikacji na odległość. Powyższe wynika z sytuacji pandemicznej, a więc z przepisów prawa i zarówno lekarze, jak i pacjenci nie mogą jej stosować dowolnie. Przykład 1. Lekarz prowadzący indywidualną praktykę lekarską wykonał usługę konsultacji medycznej. Służyła ona profilaktyce leczenia chorób płuc. Konsultacja odbyła się online. Czy takie świadczenie służące profilaktyce może korzystać ze zwolnienia z VAT? W tym przypadku świadczenie usługi spełnia wszelkie przesłanki, aby mogło korzystać ze zwolnienia. Usługa konsultacji online jest zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy o VAT. Przykład 2. Spółka będąca podmiotem leczniczym wykonała usługę konsultacji medycznej. Konsultacja odbyła się online. Powyższa usługa związana była z medycyną estetyczną (likwidacja zmarszczek). Czy takie świadczenie może korzystać ze zwolnienia? W tym przypadku podatnik nie skorzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Powyższa usługa nie służy bowiem profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Mimo że usługę wykonuje podmiot leczniczy, nie może ona skorzystać ze zwolnienia. Przykład 3. Osoba fizyczna niebędąca lekarzem wykonuje konsultacje medyczne online związane z profilaktyką leczenia chorób depresyjnych. Mają one na celu znalezienie pomocy przez osoby z takimi dolegliwościami. W tym przypadku osoba wykonująca konsultacje nie jest podmiotem wymienionym w ustawie. Usługę wykonuje podmiot, który nie ma specjalnych uprawnień medycznych. Powyższa usługa nie jest więc zwolniona z podatku VAT. Podsumowując, istotny jest charakter i cel świadczonej usługi, a nie fakt jej świadczenia za pośrednictwem sieci internetowej. O zastosowaniu zwolnienia od podatku dla świadczonych usług nie może bowiem przesądzać rodzaj środków komunikacji, przy których wykorzystaniu dana usługa jest wykonywana. Sieć stanowi jedynie narzędzie, jakie można wykorzystać w celu świadczenia usługi mającej na celu zachowanie, ratowanie, przywracanie i poprawę zdrowia pacjentów.
Przyjąć bowiem należy iż wypowiedzenie umów terminowych jest co do zasady możliwe tylko wówczas jeżeli wynika to z przepisów prawa – taka zaś sytuacja występuje m.in. w odniesieniu do umów o świadczenie usług w art. 746 kodeku cywilnego (czy np. w art. 764(2) kodeksu cywilnego w odniesieniu do umowy agencyjnej lub też w art . 286 58 247 531 457 725 260 401

wypowiedzenie umowy o usługi medyczne