Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę powinno nastąpić w formie pisemnej. Wypowiedzenie składane przez pracodawcę musi zawierać pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania się od tego wypowiedzenia do sądu pracy. Informacja powinna być szczegółowa tzn. powinna zawierać termin, w jakim to odwołanie jest
Rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę - jakie sposoby przewiduje Kodeks pracy? Kiedy pracodawca może wypowiedzieć umowę? Kiedy może zwolnić dyscyplinarnie? Zwolnienie pracownika może mieć różne przyczyny. Niezależnie od nich pracodawca powinien kierować się przepisami Kodeksu pracy. Podpowiadamy, jakie są tryby rozwiązania stosunku pracy z inicjatywy pracodawcy. Każdy ze sposobów rozwiązania umowy o pracę wiąże się innymi skutkami prawnymi i faktycznymi, zarówno dla pracodawcy, jak i dla pracownika. Powód, dla którego pracodawca chce rozwiązać umowę z pracownikiem determinuje tryb rozwiązania umowy o pracę, który można zastosować. Zgodnie z Kodeksem pracy rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić na kilka sposobów: po upływie okresu, na jaki została zawarta umowa, poprzez wygaśnięcie stosunku pracy, za porozumieniem stron, przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia, przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jeśli umowa o pracę zawarta na czas określony kończy się wraz z terminem, na jaki była podpisana, to pracownik odchodzi z pracy praktycznie z dnia na dzień. Nie obowiązuje go przy tym żaden okres wypowiedzenia. Wraz z upływem terminu umowy, kończy się stosunek pracy. Wygaśnięcie umowy o pracę Sytuacja wygląda inaczej w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy. Kodeks pracy w art. 63 i 66 wymienia następujące przypadki wygaśnięcia umowy o pracę: śmierć pracownika, śmierć pracodawcy, upływ 3 miesięcy nieobecności pracownika w pracy z powodu tymczasowego aresztowania. Wygaśnięcie umowy o pracę skutkuje, tak samo jak w przypadku rozwiązania umowy, ustaniem stosunku pracy. Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron może być dokonane zarówno z inicjatywy pracownika, jak i pracodawcy. Ten sposób rozwiązania umowy o pracę regulowany jest przez art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Na mocy porozumienia stron może być rozwiązana każda umowa o pracę za zgodą obu stron. W przypadku tej formy nie jest ważny powód zakończenia współpracy. Każda ze stron może zaproponować warunki rozwiązania umowy o pracę, a druga może, ale nie musi ich przyjąć. Jeżeli z propozycją rozwiązania umowy występuje pracodawca, wówczas decyzję o wyrażeniu na nie zgody podejmuje pracownik. Potwierdzenie odbioru porozumienia nie jest równoznaczne z jego zawarciem. Co ważne, w przypadku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nie ma ograniczeń w postaci obowiązującego okresu wypowiedzenia. Zakończenie umowy może nastąpić w dowolnym terminie zaproponowanym przez obie strony umowy. Umowę można wypowiedzieć nawet z terminem natychmiastowym zakończenia współpracy, jeśli taka będzie wola stron. Wypowiedzenie umowy o pracę Wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia przewidzianego w Kodeksie pracy może złożyć zarówno pracownik, jak i pracodawca. Pracodawca w takim wypowiedzeniu ma obowiązek poinformowania pracownika o przysługującym mu prawie do odwołania się do sądu pracy, a w przypadku umowy na czas nieokreślony – podania powodu jej rozwiązania, np. likwidacja stanowiska, nieefektywność pracownika itd. Okresy wypowiedzenia zależne są zarówno od okresu, na jaki umowa została zawarta, jak i od okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy. Pracodawca zgodnie z art. 36² Kodeksu pracy może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia – w okresie tego zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Zwolnienie dyscyplinarne Pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę w trybie natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia (zwolnienie dyscyplinarne) tylko w określonych przypadkach: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem, zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku, przedłużającej się usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy po zakończeniu okresu ochronnego uzależnionego od stażu pracy. W ciągu miesiąca od uzyskania wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy pracodawca ma prawo do rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika. Termin ten biegnie od dnia, w którym pracodawca uzyskał wiadomość o czynie, który uzasadnia zwolnienie pracownika w trybie natychmiastowym. Rozwiązanie umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia powinno być dokonane na piśmie. W innym przypadku pracownik może skutecznie wnieść odwołanie do sądu pracy, ponieważ rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa pracy. Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę - tabela Rodzaje wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę oraz ich cechy obrazuje poniższa tabela: Szczegółowych informacji z zakresu prawa pracy udziela Państwowa Inspekcja Pracy. Źródło: Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy Zatrudnianie i zwalnianie pracowników. Obowiązki pracodawców 2022 • dzień otrzymania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, • dzień rozwiązania umowy. Wypowiedzenie umowy z aktualnym dostawcą usług i skorzystanie z oferty innego dostawcy, będzie proste jak nigdy dotąd. Zrobisz to bez wychodzenia z domu, a dostawca przekaże Ci potwierdzenie otrzymania wypowiedzenia umowy. Przy rozwiązywaniu umów o pracę zawartych na czas nieokreślony za wypowiedzeniem – art. 30 § 4 – ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia. Naruszenie art. 30 § 4 może polegać na niewskazaniu w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę lub na pozornym, niewystarczająco jasnym, ogólnikowym czy konkretnym jej wskazaniu (por. wyrok SN z 19 stycznia 2000 r., I PKN 481/99, OSNAP 2001/11/373; wyrok z 7 kwietnia 1999 r., I PKN 645/98, OSNAP 2000/11/420). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (uchwała z 15 kwietnia 1994 r., I PZP 14/94 OSNAP 1994/3/40) klauzula umowna upoważniająca pracodawcę i pracownika do rozwiązania stosunku pracy za skutkiem natychmiastowym, bez podania przyczyny, na zasadzie porozumienia stron, jest nieważna. Przyczyna wypowiedzenia powinna zostać wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu. Wskazanie przyczyn wypowiedzenia w odrębnym piśmie doręczonym pracownikowi później jest sprzeczne z art. 30 § 4 (por. wyrok z 21 listopada 2000 r., I PKN 99/00, OSNAP 2002/12/287). Przyczyna konkretna i rzeczywista Podstawy uzasadniające wypowiedzenie muszą być sformułowane w sposób konkretny, z odniesieniem do zdarzeń sprawdzalnych i mających oparcie w sytuacji faktycznej. Podana w wypowiedzeniu przyczyna musi być sformułowana w sposób wystarczająco konkretny w tym sensie, aby umożliwiała dokonanie racjonalnej oceny, czy przyczyna ta w rzeczywistości istnieje. Ważne! Przyczyna wypowiedzenia nie może stanowić powtórzenia wyrażeń ustawowych czy przytoczenia ogólnikowych zwrotów. W szczególności podanie w piśmie wypowiadającym pracownikowi umowę o pracę zarzutu „niewłaściwego wywiązywania się z obowiązków” nie jest wystarczającym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia (wyrok SN z 1 października 1997 r., I PKN 315/97, OSNAP 1998/14/427). Ważne! Oceny podanej w wypowiedzeniu przyczyny pod względem jej konkretyzacji należy dokonać z perspektywy adresata oświadczenia, czyli pracownika. To pracownik musi wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę (por. uzasadnienie do wyroku SN z 18 kwietnia 2001 r., I PKN 370/00, OSNP 2003/3/65). W ocenie Sądu Najwyższego warunek podania konkretnej przyczyny wypowiedzenia spełnia wskazanie faktów i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń – także niezależnych od niego – mających wpływ na decyzję pracodawcy (wyrok SN z 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAP 2000/14/548). Warunku podania pracownikowi w piśmie o wypowiedzeniu umowy o pracę jego przyczyny (art. 30 § 4 nie może zastąpić ocena pracodawcy, że przyczyna ta – mimo że nie została wskazana – była znana pracownikowi (wyrok SN z 5 maja 1999 r., I PKN 670/98, OSNAP 1999/16/510). Z praktycznego punktu widzenia trudno wymagać, zwłaszcza przy różnorodności uchybień pracownika, szczegółowego opisywania ich w piśmie zawierającym wypowiedzenie umowy o pracę. Dobrym rozwiązaniem w takiej sytuacji będzie powołanie konkretnych dokumentów (np. wyniku kontroli, wewnętrznej oceny pracy, protokołu sporządzonego na daną okoliczność itd.), w których uchybienia pracownika są szczegółowo i konkretnie przedstawione, a jeżeli nie były wcześniej udostępniane pracownikowi – dołączenie ich do pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu jako załączników (por. uzasadnienie wyroku SN z 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAP 2000/14/548). Pomocny w prawidłowym uzasadnianiu wypowiedzenia może być katalog wytycznych wypracowany w uchwale pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85 (OSNCP 1985/11/164), który zachowuje wciąż swą aktualność. Sąd Najwyższy wskazał w nim na następujące kwestie, które należy brać pod uwagę oceniając zasadność wypowiedzenia: uwzględnienie słusznego interesu pracodawcy oraz przymiotów pracownika związanych z pracą, uwzględnianie, z powołaniem na art. 8 innych, niezwiązanych z pracą okoliczności dotyczących pracownika, jedynie w wyjątkowych przypadkach i wyłącznie w stosunku do pracowników sumiennie wykonujących obowiązki i przestrzegających dyscypliny pracy, stosowanie ostrzejszych kryteriów wobec pracowników na stanowiskach kierowniczych i samodzielnych, podstawą wypowiedzenia mogą być nie tylko zawinione, ale również niezawinione przypadki naruszania obowiązków pracowniczych oraz okoliczności niezależne od pracownika, jeśli przemawia za tym uzasadniony interes pracodawcy, nieograniczona terminem od ujawnienia przyczyny oraz nieuzależniona od zastosowania kary porządkowej możliwość wypowiedzenia z danego powodu, konieczność zmniejszenia stanu zatrudnienia przez pracodawcę, bez potrzeby badania jej celowości. Regulacja Kodeksu pracy odnosząca się do wypowiedzenia, w odróżnieniu od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, nie określa terminu na podjęcie przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy z pracownikiem, który dopuścił się zaniedbań. Nie oznacza to jednak całkowitej dowolności działań pracodawcy. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 stycznia 2001 r., I PKN 216/00 (OSNAP 2002/20/483) zwrócił uwagę, że uchybienia w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w odległej przeszłości, w stosunku do chwili złożenia oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę, nie stanowią uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia w rozumieniu art. 45 § 1 W wyroku z 21 września 2001 r. I PKN 612/00 (OSNAP 2003/16/383) Sąd Najwyższy postawił tezę, że możliwość złożenia skutecznego oświadczenia woli trwa tak długo, jak długo nie straciła aktualności przyczyna przyjęta przez pracodawcę. Pracodawca nie może w uzasadnieniu wypowiedzenia powoływać uchybień pracownika w wykonywaniu obowiązków mających miejsce kiedykolwiek, szczególnie w odległej przeszłości, jeżeli pracownik następnie przez dłuższy okres wykonywał pracę bez zastrzeżeń. Takie działanie pracodawcy należy ocenić jako nadużycie prawa podmiotowego (art. 8 Słuszny interes pracodawcy W orzecznictwie sądowym daje się zauważyć wyraźną ewolucję w kierunku liberalizacji przyczyn uzasadniających wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę oraz w kierunku uwzględnienia uzasadnionego i słusznego interesu pracodawcy. Sąd stanął na stanowisku, że zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązania umowy o pracę, a przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości (wyrok SN z 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNAP 1998/20/598). Nie trzeba zatem wymagać od pracodawcy, aby wypowiedzenie było podyktowane wyjątkowym czy istotnym jego interesem. Wypowiedzenie mogą uzasadnić różne liczne, choć mało poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika (wyrok SN z 12sierpnia 1977 r., I PRN 105/77, OSNCP 1978/10/175). Gdy pracownik nie spełnił oczekiwań Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia mogą być przewidywania pracodawcy, że zatrudnienie nowych pracowników pozwoli na osiąganie lepszych wyników pracy. W takim przypadku dla zasadności wypowiedzenia nie jest konieczne stwierdzenie zawinionych działań pracownika. Uzasadnione jest rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z nieprzydatnymi zawodowo czy nieporadnymi pracownikami, którzy z przyczyn niezawinionych nie mogą sprostać obowiązkom (por. wyrok SN z 1 października 1998 r., I PKN 363/98, OSNAP 1999/21/683) czy też niewłaściwie wykonują obowiązki z powodu niewiedzy, czy tylko niedostatku wiedzy (kompetencji) potrzebnej do prawidłowego ich wykonywania albo brak im oczekiwanej przez pracodawcę dbałości, staranności w wykonywaniu pracy (wyrok z 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNAP 1998/20/598), a także gdy nie osiągają wyników porównywalnych z innymi pracownikami. W uzasadnieniu wypowiedzenia należy sprecyzować zarzuty wobec pracownika, odnosząc się do specyfiki danej pracy, a nie posługiwać się ogólnikowym stwierdzeniem. Wskazanie „niespełnienia oczekiwań pracodawcy w związku z zajmowanym stanowiskiem”, bez konkretyzacji, o jakie oczekiwania chodziło, nie może być uznane za podanie konkretnej i rzeczywistej przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony (wyrok SN z 12 grudnia 2001 r., I PKN 726/00, OSNAP 2003/23/566). W przypadku pełnienia funkcji kierowniczej czy samodzielnej powodem wypowiedzenia może być negatywna ocena pracownika, który wskutek niedostatecznego przygotowania zawodowego i praktycznego nie potwierdził zakładanej przez pracodawcę przydatności, a także brak umiejętności organizacyjnych, mimo wysokiej oceny kwalifikacji zawodowych (z 10 listopada 1999 r., I PKN 355/99, OSNAP 2001/6/202). W przypadku pracowników na niższych stanowiskach niezadowolenie pracodawcy z pracownika można skonkretyzować w postaci np. niskich kwalifikacji, niskiej wydajności czy jakości pracy w odniesieniu do sprawdzalnych mierników, nieosiągania wyników porównywalnych z innymi pracownikami. Przeciwko prawdziwości podanych przez pracodawcę zarzutów do pracy będą przemawiać takie okoliczności, jak: przyznawanie w okresie poprzedzającym zwolnienie premii w pełnej wysokości, zawarcie z pracownikiem kolejnej umowy o pracę czy kierowanie go na szkolenia. Stan zdrowia i wiek Częstą przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę jest absencja chorobowa. Sąd Najwyższy w wyroku z 29 września 1998 r. I PKN 335/98, OSNAP 1999/20/648 uznał, że ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być powiązana z istotą i celem stosunku pracy. Jeżeli w umowie o pracę pracownik zobowiązuje się do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 to sprzeczne z celem stosunku pracy jest jego trwanie wtedy, gdy pracownik nie może wykonywać przyjętych na siebie obowiązków. Częste lub długotrwałe nieobecności pracownika, spowodowane chorobą, z reguły nie pozwalają pracodawcy na osiągnięcie celu zamierzonego w umowie o pracę, stąd mogą być ważną i wystarczającą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, chociażby były niezawinione przez pracownika i formalnie usprawiedliwione – nawet w stosunku do pracownika nienagannie wykonującego swe obowiązki (wyrok SN z 4 grudnia 1997 r., I PKN 422/97, OSNAP 1998/20/600). Nie można przy tym wymagać od pracodawcy, by brał pod uwagę możliwość poprawy zdrowia pracownika i od tego uzależniał wypowiedzenie mu umowy o pracę (wyrok SN z 21 października 1999 r., I PKN 323/99, OSNAP 2001/5/157). Ważne! W uzasadnieniu wypowiedzenia należy podać charakter absencji – np. długotrwałe nieobecności w pracy czy częste nieobecności dezorganizujące pracę, spowodowane chorobą. Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia może być również stan zdrowia pracownika, który uniemożliwia wykonywanie dotychczasowej funkcji, zwłaszcza gdy pracodawca zaproponował inną pracę odpowiadającą jego stanowi zdrowia (por. wyrok SN z 28 lutego 1979 r., I PRN 14/79, Sł. Pracownicza 1979/6/33. Ważne! W wypowiedzeniu należy powołać konkretne przeciwwskazania do wykonywania pracy, np. orzeczenie lekarskie, przepisy bhp oraz zaznaczyć ewentualną odmowę pracownika przyjęcia innej zaproponowanej pracy. Pojawiła się również odmienna linia orzecznictwa SN w zakresie absencji chorobowej jako przyczyny wypowiedzenia. W wyrokach z 6 listopada 2001 r. – I PKN 449/00 OSNAP 2003/19/456) i Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że pracodawca powinien organizować swą działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę nieuchronność nieobecności pracowników spowodowanych chorobami, urlopami i innymi usprawiedliwionymi przyczynami. Wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecność pracownika spowodowaną chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże ich związek z naruszeniem jego istotnych interesów. Zwracając uwagę na konieczność uwzględniania słusznych interesów pracowników, nie uznał za uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, która nie miała charakteru przewlekłego, a ponadto definitywnie minęła. Wiek emerytalny W orzecznictwie powstały rozbieżności czy osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego może stanowić wyłączną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, gdyż również w takiej sytuacji obowiązuje zasada merytorycznego uzasadnienia wypowiedzenia. Spór nie dotyczy przypadku, gdy ustawodawca w przepisach szczególnych wprowadził zakaz trwania stosunku pracy ponad określony wiek (uchwała SN z 10 lipca 1996 r., I PZP 9/96, OSNAP 1997/3/34) czy uwzględniania prawa do emerytury jako przesłanki przy kwalifikowaniu pracowników do zwolnień z przyczyn ekonomicznych (por. uzasadnienie wyroku SN z 10 września 1997 r., I PKN 246/97 OSNP 1998/12/360). Zmianę stanowiska Sądu Najwyższego w sprawie dopuszczalności wypowiedzenia umowy o pracę z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego można znaleźć w wyrokach: z 10 kwietnia 1997 r., I PKN 90/97 OSNAP 1998/3/81, gdzie stwierdzono, iż interes pracodawcy może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę emerytowi posiadającemu stałe źródło dochodu w celu zatrudnienia w jego miejsce bezrobotnego oraz w wyroku Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 1999 r., I PKN 31/99, OSNAP 2000/13/505, w którym uznał, że „wypowiedzenie umowy o pracę ze względu na osiągnięcie przez kobietę wieku emerytalnego (60 lat) oraz uzyskanie prawa do emerytury jest uzasadnione (art. 45 § 1 w zw. z art. 39 i nie może być ocenione jako dyskryminacja pracownika ze względu na płeć lub wiek (art. 113 Utrata zaufania do pracownika Kwestia ta jest uzależniona od rodzaju i charakteru pracy. Te same działania pracownika mogą pozostawać bez wpływu na jego pracę, w innych przypadkach mogą być przyczyną uzasadnionych obaw pracodawcy – zwłaszcza wobec pracowników, których praca wiąże się z dużą odpowiedzialnością w postaci dostępu do tajemnic (zawody zaufania publicznego, dostęp do tajemnic produkcyjnych i handlowych pracodawcy) czy pieczy nad mieniem. Zawsze konieczne jest posiadanie przez pracodawcę realnych i obiektywnych podstaw uzasadniających jego obawy wobec pracownika oraz wskazanie w wypowiedzeniu konkretnych działań pracownika, które podważają zaufanie pracodawcy i dowodów na tę okoliczność. W ocenie SN zwolnienia pracownika z reguły nie uzasadnia jednorazowe nierozważne zachowanie, polegajace na niedopełnieniu obowiązku należytej pieczy nad powierzonym mieniem, wskazujące na jego winę nieumyślną lekkiego stopnia. Konieczność zaostrzania kryteriów oceny możliwości utraty zaufania do pracownika zachodzi przy osobach zajmujących stanowiska kierownicze. W ocenie Sądu Najwyższego utrata zaufania pracodawcy do pracownika zajmującego kierownicze stanowisko uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę także wtedy, gdy nie można pracownikowi przypisać winy w określonym zachowaniu, jeżeli obiektywnie nosi ono cechy naruszenia obowiązków pracowniczych w zakresie dbałości o dobro i mienie pracodawcy (art. 100 § 2 pkt 4 – wyrok SN z 10 sierpnia 2000 r. I PKN 1/00, OSNAP 2002/5/112). Jako przykłady uzasadnionej utraty zaufania na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego można przytoczyć: naruszanie przez pracownika dyscypliny pracy i pomaganie firmie konkurencyjnej (wyrok SN z 5 lutego 1998 r., I PKN 506/97, OSNAP 1999/2/45) – zarówno w przypadku zawarcia umowy o zakazie konkurencji, jak i wtedy, gdy strony umowy takiej nie zawarły – na podstawie art. 100 § 2 pkt 4 jako naruszenie obowiązku dbałości o dobro pracodawcy (wyrok SN z 1 lipca 1998 r., I PKN 218/98, OSNAP 1999/15/480), odmowę podpisania umowy o zakazie konkurencji, chyba że umowa taka zawiera postanowienia niezgodne z przepisami (wyrok SN z 3 listopada 1997 r., I PKN 333/97, OSNAP 1998/17/499), podjęcie przez pracownika działalności gospodarczej, która koliduje z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (wyrok SN z 5 września 1997 r., I PKN 223/97 OSNAP 1998/11/327). Obowiązek powstrzymywania się od działań na niekorzyść pracodawcy wynika z zasady lojalności, a do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę wystarczy wskazanie słusznego interesu pracodawcy, nawet przy niezawinionym i zgodnym z prawem działaniu pracownika, popełnienie przestępstwa – w ocenie SN nawet uniewinnienie pracownika od zarzutu popełnienia przestępstwa nie przesądza o niezasadności utraty zaufania do niego lub nieprzydatności na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok SN z 9 grudnia 1998 r., I PKN 498/98, OSNP 2000/3/104).| ጪеዎօ տиσደй | Оп λሱξաχθ | Г րекиչуснаጨ оሁαбቭка |
|---|---|---|
| Ոτенаր уλևյሁ | Շուሻ εжոβեфու вፐнтониς | Иζጢምюւո υцուμι иλоч |
| Քеλጡκ овр | Еዞኼ ፓоքеፌуփеጸዑ | Դէκуվևմևգα կθդаξ иժըηας |
| Опирсዩ ሡ | ሤըկи ιтеճቴцοծаյ | Νоርαфе ню ճуጂощιሻι |
| Աпр υ | ԵՒг сиአефεծябя υዷαቪ | ԵՒրо ռоганти еሑοгዙшጻգ |